بخشی از متن مقاله بررسي عملکرد روش بهينه‌سازي تکاملي سازه‌ها در بهينه‌سازي ساختار سازه‌هاي الاستوپلاستيک :
تعداد صفحات :28
روش‌های بهینه‌سازی توپولوژی به طراحان جهت انتخاب بهترین پیکربندی سازه‌ها کمک زیادی می‌کنند. مقالات زیادی در زمینه بهینه‌سازی سازه‌های با رفتار خطی و در ناحیه الاستیک و همچنین سازه‌هایی با رفتار غیرخطی به کمک روش‌های مختلف بهینه‌سازی وجود دارد. در سال 1992 روش جدیدی برای بهینه‌سازی سازه‌ها بوسیله ژای و استیون ارائه گردید که بهینه‌سازی تکاملی سازه‌ها یا ESO نامیده شد. پایه این روش حذف تدریجی المان‌های کم تنش یا غیر ضروری از دامنه ماکزیمم اولیه سازه در یک فریند تکاملی بود. این روش به تدریج جهت بهینه‌سازی انواع سازه‌ها بکار برده شد و کارایی و توانایی آن با روش‌های مختلف به اثبات رسید. در این مقاله فرایند بهینه‌سازی تکاملی سازه‌ها در حالت الاستوپلاستیک با دو معیار سختی و تنش با دو روش مختلف جهت حذف ماده از سازه انجام می‌شود و این دو روش با هم مقایسه می‌گردند. برای اثبات صحت و کارایی روش بهینه‌سازی تکاملی در حالت الاستوپلاستیک, عمل بهینه‌سازی روی چند سازه در دو حالت الاستیک و الاستوپلاستیک انجام شده و نتایج به دست آمده با این روش با طرح‌های بهین پیشنهاد شده با یکی از روش‌های معیار بهینگی برای این سازه‌ها مقایسه می‌شوند, و در نهایت معادل بودن دو معیار سختی و تنش معادل در فرآیند بهینه‌سازی تکاملی در هر دو حالت الاستیک و الاستوپلاستیک نشان داده می‌شود.