بخشی از متن مقاله توزيع فضايي خدمات بهداشتي – درماني از منظر عدالت اجتماعي (نمونه موردي: شهرستان‌هاي استان مازندران) :
تعداد صفحات :24
هدف کلی برنامهریزی فضایی برقراری عدالت اجتماعی و توزیع رفاه و ثروت در بین افراد جامعه است. عدم توازن در بین مناطق در جریان توسعه, موجب شکاف و تشدید نابرابری منطقهای میشود. بر این اساس, مطالع نابرابریهای اقتصادی, اجتماعی, آموزشی و رفاه منطقهای, یکی از اقدامات اساسی برای برنامهریزی در جهت تامین رشد اقتصادی همراه با عدالت اجتماعی و آرایش فضایی اقتصاد ملی و منطقهای است. نوشتار حاضر دارای رویکرد کاربردی بوده و روش تحقیق پژوش توصیفی-تحلیلی میباشد. با بهرهگیری از تکنیکها و مدلهای ضریب تغییرپذیری, ضریب آنتروپی, شاخص مرکب, منحنی لورنز و ضریب جینی در چارچوب نرمافزارهایSPSS, GIS و Excel و با استفاده از سیزده شاخص بهداشتی-درمانی به تجزیه و تحلیل دادهها پرداخته میشود. دادههای مورد نیاز از سالنامههای آماریِ مرکز آمار ایران و سایر سازمان‌های مربوطه گردآوری شده است. یافتههای پژوهش نشان میدهد که مقدار ضریب پراکندگی شاخصهای متعدد خدمات بهداشتی-درمانی تفاوت زیادی باهم دارند؛ بنحوی که مقدار ضریب تغییرپذیری از 25/0 تا 01/1در سطح استان متغیر است. از دلایل عمد این مسئله تغییرات در تقسیمات جغرافیایی استان, تفاوت در تعداد فارغالتحصیلانِ رشتههای متعدد پزشکی و سرمایهگذاریهای خصوصی در بعضی از شاخصها میباشد. براساس مقدار شاخص مرکب بدست آمده, شهرستان ساری و بابلسر به ترتیب در ردیف برخوردارترین و محرومترین شهرستانهای استان از لحاظ برخورداری از خدمات بهداشتی- درمانی میباشند. ضریب جینی بدست آمده در سال 1390 بیانگر این نکته است که توزیع فضایی خدمات بهداشتی-درمانی در شهرستان های استان از تعادل کافی برخوردار نیست, اما محاسبه ضریب آنتروپی در دهه اخیر نشان می دهد که روند توزیع و سازمانیابی خدمات بهداشتی-درمانی در استان مازندران به سمت تعادل و انتظام فضایی بیشتر در جریان است.